نادی نیوز – صادق شاهیان نطنزی: چراغ خاموش زندگی کن که چندی پیش جوان استثنایی پاکدشتی آسمانی شد.
در اینکه او چقدر مفید و پاک بود بر کسی پوشیده نیست.
اما بهانه‌ای شد که در مورد افراد استثنایی جامعه خود اندک تأملی داشته باشم.
افراد استثنایی از نظر جسمی یا خصوصیات رفتاری و ذهنی با دیگر افراد جامعه تفاوت قابل‌توجهی دارند.
آموزش ویژه برای آن ها مناسب‌تر از آموزش معمولی است.
در این جا منظور از مناسب‌تر بودن آموزش ویژه نسبت به آموزش عادی این است که از طریق آزمایش و بررسی مشخص شود که این آموزش از لحاظ تطبیق و سازش همه‌جانبه‌ی با جامعه و هم چنین پیشرفت او برتر است.
یک فرد استثنایی با دانش‌آموزان متوسط و معمولی فرق می‌کند.
خاموشی چراغ زندگی از غفلت ما
او ممکن است از نظر هوشی درخشان‌تر یا حتی پایین‌تر از متوسط باشد.
او ممکن است خوب نبیند یا نشنود.
او ممکن است توانایی حرکت یک فرد معمولی را نداشته باشد.
او ممکن است اشکالات تکلمی داشته باشد.
او ممکن است در ایجاد رابطه‌ی خودش و افراد دیگر ناتوان باشد.
اما او هر چه هست، با تمام تفاوت‌هایی که دارد، بشری است که چون دیگران احتیاج به محیطی سالم و مناسب برای رشد دارد.
چه بسیارند از این افراد جامعه ما که نقص آنان تمام زندگی‌شان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.
درجه پذیرفتن این فرد توسط معلم، دوستان، پدر، مادر و بالاخص همکاران محیط کار و جامعه چگونه است؟
توسط همسالانش و خانواده‌اش و اجتماعی که در آن زندگی می‌کند.
نگرش او نسبت به خودش، از مهم‌ترین عوامل تعیین‌کننده برای استثنایی شناخته‌شدن است.
این جوان پاکدشتی از میان ما رفت؛ اما آنچه مسلم است اینجاست که همه ما مسئولیم.
چراغ خاموش زندگی کن چراکه چراغ زندگی او به دلیل رفتار نامناسب جامعه یا محل کار خاموش شد و ما در این غفلت سهیم هستیم.
روانشناسی کودکان استثنایی نیازی است که می تواند باعث حیات یک فرد شود.
