به گزارش نادی نیوز به نقل از پایگاه اطلاع رسانی حوزه: اخلاص و یکتا پرستیاز نظر اسلام، ارزش و اعتبار هر عملی بر نیت صاحب آن، استوار است. در طول تاریخ، هجرت های سرنوشت سازی توسط پیام آوران الهی رخ داده است، اما هجرت ابا عبداللّه با گذشت قرن ها به عنوان هجرتی نمونه و حماسه آفرین و جاودانه مطرح است که ریشه این جاودانگی، خلوص نیت امام است.
ابی عبداللّه «علیه السلام» پس از خارج شدن از مجلس ولید – والی مدینه که از امام بیعت می خواست ـ آن شب خواب به چشمش راه نیافت. به کنار قبر جدش پیامبر رفت و با روح بزرگ حضرت از بدبختی و بیچارگی مسلمانان، از ستم بنی امیه و از وضع رقّت بار امت، درد دل کرد.
آن گاه از روح الهی پیامبر «صلی الله علیه و آله» کسب تکلیف نموده در این هنگام چند لحظه خواب او را فرا گرفت و در عالم خواب، پیامبر را ملاقات کرد که به او می فرمود: «یا حسین! اخرج الی العراق فان اللّه تعالی شاء ان یراک قتیلا…؛ وظیفه تو حرکت به سوی کربلا و عراق است و خداوند خواسته تو را کشته ببیند.»
امام «علیه السلام» از این که وظیفه خویش را از زبان پیامبر «صلی الله علیه و آله» شنید، خوشحال و خندان به منزل آمد و فردای آن روز با چهره ای مصمم و قاطع از منزل بیرون رفت و در ملاقات با مروان و در مقابل درخواست مکررشان مبنی بر بیعت با یزید، فرمود: «و علی الاسلام السلام اذقد بلیت الامة بوالٍ مثل یزید؛ فاتحه اسلام را باید خواند روزی که زمامدار مردم آدمی همچون یزید باشد.»
حسین «علیه السلام» این هجرت را به عنوان تکلیف الهی و به نیت خالص انجام داد، لذا خداوند جاودانگی آن را تضمین کرد؛ بنابراین، شرط لازم جاودانگی عمل در هر عصر و زمانه، نیت خالص است.
